Altijd angst

Onze 9-jarige dochter.
Een toffe, grappige, soms stoere, lieve meid. Ze is hoogsensitief en dit zorgt er voor dat zij attent en empathisch is. Zij wil graag tegemoet komen aan ieders verwachtingen, ze wil ieders vriend zijn, ze hunkert naar harmonie. Wij weten ondertussen wel beter.
Je kan nooit ieders vriend zijn en je kan niet voor iedereen goed doen…
Maar hoe leg je dit een gevoelig 9 jarig meisje uit? 

Hoogsensitieve kinderen pikken zeer veel signalen op uit hun omgeving.
Ze ‘voelen’ mensen denken. Ze ‘voelen’ de ruimte, de sfeer,... . Dit lijkt misschien een kracht, maar als jonge meid/ jongen kan dit best zeer verwarrend zijn. Ze voelen zich anders. Het anders zijn zorgt er dan weer voor dat deze kinderen een laag zelfbeeld gaan ontwikkelen. 

Ze worden onzeker, ze denken dat iedereen het al snel over hen heeft, ze denken dat ze niet aan de verwachtingen van anderen voldoen, ze denken dat ze niet genoeg zijn en dit kan dan weer leiden tot angsten.

Laat het nu net dat zijn waar wij als ouder tegenaan botsen. 

Al van toen ze erg jong was zagen we vaak de angst in haar oogjes. Zeer subtiel… Zo’n angst die enkel een ouder kan herkennen, zelf door haar “lachje” heen.
“Zie ze lachen tussen de kindjes, ze heeft het vast fijn”. Ik kon enkel denken: “Mijn kind is doodsbang en probeert met al haar macht haar tranen in te houden, maar wil dit niet laten blijken”.
Als ouder probeer je hen van zoveel te behoeden. Ik wil niet dat mijn kind angstig moet zijn. Ik was zelf een angstig kind, ik weet wat het is, ik wil en zal dit niet doorgeven aan mijn dochter. 

Maar hier staan we dan (weer)… De avond voor een volleybalwedstrijd. De eerste keer (dit jaar) op verplaatsing. Weer een eerste keer… .

Ik voel de spanningen, al een ganse week om eerlijk te zijn.
Ze had het eerder al over buikpijn, spierpijn, kniepijn, misschien wat koorts? Ik wist meteen waar ze naar doelde. Als ze ziek zou zijn tegen zaterdagochtend dan kan ze onmogelijk die wedstrijd spelen. Makkelijk opgelost toch? En daar zou zij helemaal niets kunnen aandoen. Ze wil namelijk ook niet falen, de trainer teleurstellen, haar vriendin teleurstellen. 

Tot gisterenavond hadden we haar niet echt horen zeggen dat ze eigenlijk super veel zenuwen had voor de wedstrijd. We wisten het natuurlijk wel! Het is heus niet de eerste keer dat Estelle bang is om iets (zonder reden in andermans ogen, maar dat is het natuurlijk nooit) . We kennen de opbouw naar … . 

Wat deden we in het verleden?
aanmoedigen, proberen overhalen, belonen, geduld hebben,  ons kwaad maken, verplichten, dreigen …. Noem maar op! Met bepaalde aanpakken behaalden we successen, van andere aanpakken is er gewoon spijt en schaamte.  Maarja.. we zijn ook maar ouders die hopen en proberen.

Dus, daar waren ze dan, die woorden: “IK BEN EIGENLIJK BANG OM MORGEN TE VOLLEYBALLEN.” Ik wist het wel, maar ergens had ik had gehoopt dat ik het mij gewoon inbeeldde. Eens gewoon, zonder stress, zonder spanningen, zonder zorgen in bed kruipen. Klinkt makkelijk toch? 

Dus ik ging rustig met haar in gesprek. Zuchten, boos zijn, geïrriteerd zijn, is een no-go op zo’n moment. Dat hebben we al lang geleerd.  “Wat zou jou kunnen helpen?” Ik deed enkele voorstellen. Sommige deden haar wankele, maar niets stelde haar echt gerust. “Papa moet mee, dan zal het wel lukken” zei ze.
Is het nu niet dat papa al de ganse week in de nacht werkt en dus ook deze nacht moet werken. Morgenochtend komt hij om 7u thuis en Estelle heeft om 9u haar wedstrijd. Ik probeer dit nog even uit te leggen, maar merk dat ze in haar krokodillenbrein schiet. Er zal niet veel meer bij kunnen. Ze is dan ook al een ganse week bezig met die ene f#cking wedstrijd.
Na wat heen en weer getyp met de papa beslissen we dat hij morgenochtend mee zal gaan. Een zoveelste opoffering als ouder.
Estelle is opgelucht. “Dan kan ik het”: zegt ze nog trots. En ze wordt moe en wil naar bed. 

Als de kindjes ein-de-lijk in bed zitten overloop ik nog even onze aanpak. Is die wel correct? Gaan we er te veel in mee, zoals ik vaak hoor denken. Maar ik onthou, we moedigen onze dochter aan. We leren haar stapjes zetten. Kleintjes…
Ze heeft ons hier nu nog bij nodig. Misschien volgend jaar, of het jaar erop, of nog later, … kan ze dit wel zonder ons. 

Ik laat het los en kruip straks ook onder de wol. En ik duim stiekem dat ze morgen voormiddag een zalige wedstrijd speelt. één met veel gelach en uitdaging en misschien kan ze de volgende wedstrijd dan wel aan zonder haar papa aan haar zijde.
Ik kan (jammergenoeg?) niet mee, want ik ga supporteren voor broer zijn voetbalmatch.
Gelukkig ziet hij het helemaal zitten :)