Terug naar school na 3 weken vakantie!
Voor gevoelige kinderen niet eenvoudig.
Gisteren, zondag dus, verliep de dag rustig. Maar hoe dichter de avond bij kwam, en dus ook het slapen gaan, hoe onrustiger mijn dochter kwam. Het begon met allerlei vragen: “Is het morgen terug school?”, “Gaan al de kindjes terug starten?”, “Moet ik opnieuw mijn mondmasker aan?”... Daarna kwam de weerstand : “Ik wil niet naar school”, “Waarom moeten wij eigenlijk naar school?”...
Op een rustige manier heb ik hier en daar een vraag beantwoord. Vanaf toen begon ik mij meer en meer als een olifant in een porseleinkast te voelen. Ik wist dat het ze elk moment kon gaan barsten.
Estelle haar non-verbaal gedrag begon meer en meer ongenoegen en onrust te vertonen…
Om 19u15 liet ik weten dat ik het klokje ging opzetten. Maurice wou de tijd instellen. Nog 15 minuten en dan bedtijd!
En ja hoor, toen begon het… Estelle doorliep alle fases van… ja, van wat eigenlijk? … van een hoogsensitief meisje die na meer dan 3 weken thuis terug naar school moest gaan.
Ze begon in de zetel te springen, op kussens te slaan, haar broer te irriteren. Op een rustige manier heb ik haar gedrag gecorrigeerd, ze mocht wel een bokshandschoen aan doen en even haar energie kwijt op 1 kussen. Maar dit wou ze niet.
Daarna is ze beginnen huilen en 'mokken'. Het was toen al erg duidelijk dat het nog een lange avond kon worden. Ik probeerde nog even haar aandacht te verleggen met een spelletje. Ik teken iets op haar rug en zij raadt wat ik tekende. Meestal komt ze hier rustig van.
Dan gaat het klokje… Bedtijd.
Estelle weigert, sleurt even haar broer mee in haar strijd om niet naar bed te moeten, maar uiteindelijk zitten ze elk in hun bed.
Estelle geeft al erg duidelijk aan dat ze niet zal kunnen slapen. Ze begint te huilen en gaat in een neerwaartse spiraal. Ze reageert op niks meer, beantwoordt geen vragen meer, … Herinneren jullie zich het krokodillenbrein nog? Wel voila, daar zaten we dus, met een reptielenbrein die de bovenhand had genomen.
Ik stel voor nog even bij haar in bed te kruipen. Dit doorbreekt even haar gehuil. Ze klampt zich aan mij vast, vertelt dat ze moet huilen omdat ze mij zo graag ziet. Ik probeer haar nog wat te sussen en uiteindelijk lukt het mij om haar te doen ophouden met huilen en slaag ik er in om de kamer te verlaten, met de belofte dat ik met 30 minuten nog eens kom ‘piepen’.
Om een (al lang verhaal) niet te lang te maken, rond 23u heeft ze haar slaap gevonden.
Deze morgen was ze ietswat moe, logisch natuurlijk. Maar ze was dapper. Ze heeft niet meer gemord, flink kleren aan, ontbeten en hup naar school. Hoewel broer gisteren flink naar bed ging en snel in slaap viel, besliste hij om nu een scène te maken. Hij zou niet naar school gaan. Lief van hen dat ze hun buien mooi op elkaar afstemmen :)
Oke, ze zitten op school! Even op adem komen. Ik ben er (bijna) zeker van dat ze zich beiden voorbeeldig zullen gedragen. Het zal hen wel lukken die eerste schooldag. Maar als ik hen straks ga halen verwacht ik mij aan traantjes.
Voor hoogsensitieve kinderen is naar school gaan soms best pittig. Laat staan die eerste dag. Na schooltijd zijn ze vaak ‘op’. Ze deden keihard hun best op school, verwerkten super veel prikkels. Eenmaal thuis laten ze hun emoties dan al eens graag de vrije loop. Ik weet dit en ik begrijp het, daarom ben ik hier ook op voorbereid. Ik ben zeker dat mijn kinderen niet de enige zullen zijn die ietswat overprikkeld zullen thuiskomen vanavond.
Daarom graag enkele tips voor straks:
Overlaad je kind straks niet met allerlei vragen: “Hoe was het op school?”, “wat heb je gedaan?” “Wat heb je gegeten?” … Al deze vragen stel je best wat uit. Zodra ze uit de schoolpoort lopen zullen ze even rust nodig hebben. Als je kind spontaan over zijn dag vertelt, dan maak je er natuurlijk een leuk gesprekje van.
Bij thuiskomst laat ik hen even tot rust komen. Van mij moeten ze niet onmiddellijk hun huiswerk maken. Voor Estelle laat ik het zelfs toe dat ze even op haar tablet mag. Ik stel zelf voor om dit misschien in haar kamer te doen.
Voor andere kinderen kan dit eerder een fysieke activiteit zijn. Eens hollen door de tuin, trampoline springen. Zoek uit wat voor jou kind voor positieve ontlading kan zorgen.
Die eerste week, en zeker die eerste dag, probeer ik zo weinig mogelijk naschoolse activiteiten of bezoeken te plannen.
Een bad: De kinderen in bad steken creëert rust.
En dan… op tijd naar bed. En hopen dat de 2e nacht al net ietsje vlotter verloopt.
Een duidelijke structuur aanbieden na school is ook altijd bevorderlijk. Als kinderen weten wat van hen verwacht wordt kunnen ze beter om met bepaalde verwachtingen.
Wat als de bom toch ontploft?
Probeer zelf zo rustig mogelijk te blijven. Ga zeker niet in discussie. Jouw kind is nu toch niet aanspreekbaar (denk aan het reptielenbrein). Discussiëren of corrigeren zal hem of haar alleen nog meer de hoogte injagen.
Als het een troost kan zijn, de kinderen wachten vaak met ontploffen tot ze in een omgeving komen waar ze zich goed voelen, waar ze zich veilig voelen.
Zo, ik ga nog even genieten van mijn kinderloze dag, en stiekem al aan het uitkijken tot ik de koters terug kan ophalen.