Van huppelen aan het strand naar een bijna afgebroken trampoline …
Gisteren postte ik een foto van mijn dochter op het strand. Zoveel “geluk” weergegeven op één enkel beeld, een momentopname vastgelegd op camera. Ze straalde!
Ik had last minute wat recup genomen op het werk. Het was mooi weer dus profiteerden we van dat moment om nog even af te zakken naar zee.
Estelle en de zee zijn één. Ze geniet telkens opnieuw van het zand onder haar voeten, zelfs het - slechts 6 graden - koude water kon de glimlach op haar gezicht niet wegnemen.
We hebben een stukje gewandeld langs de waterlijn. Daarna zijn we iets gaan drinken in een beachbar. Het was er eigenlijk best druk, lang wachten om iets te kunnen bestellen, én het zat er vol van de ‘kleine vliegjes’.
Estelle haar uitgesproken angst voor de vliegjes dreigde even de bovenhand te nemen.
De hysterie in haar lijfje duwde om naar boven te komen, maar ze slaagde er wonderwel in om die binnenin te houden. Ze ging hevig om zich heen flapperen met de handen, maar met de nodige afleiding, haar tangle, én een sjaaltje om haar hoofd gewikkeld, slaagden we er toch in om net zoals een ander gezin te genieten van ons - veel te dure - drankje.
Daarna gingen we nog even naar het park waar een tijdelijk speelplein is opgesteld.
De kinderen amuseerden zich rot, Niels en ik keken toe en minimaliseerden de moeilijke momenten die we steeds vaker met Estelle meemaken.
Gelukkig verbleken de mindere momenten snel bij het zien van onze spelende kinderen!
We beslisten onze wegen in te korten en terug huiswaarts te keren. Bij het vertrek hadden we al duidelijk gemaakt dat er een einde zou komen aan deze leuke dag ( zoals altijd trouwens) . Meestal gaat het afsluiten van een leuke dag gepaard met tranen.
Precies of een leuke dag in 1 vingerknip van de kaart wordt geveegd zodra je zegt ‘kom, doe jullie schoenen aan, we gaan naar huis.’ Maar vandaag niet (!), Estelle ging gewoon mee, klom in de auto en op de achterbank hoorden we broer en zus tateren en lachen.
Vandaag verliep de dag niet veel anders dan de andere vakantiedagen. Ik ging gaan werken, Niels was thuis met de kindjes. Maurice ging naar een verjaardagsfeestje.
Estelle ging een uurtje naar de logopedie. Omdat broer mocht gaan spelen besloot Niels om met Estelle een ‘blokje’ te gaan fietsen. Ze sloten hun fietsritje af met een lekkere chocomelk op het gemeentelijk marktplein. Deze avond ging ze volleyballen, maar eenmaal thuis keerde het tij drastisch …
Estelle werd kwaad, het was niet echt duidelijk waarom. De ballen in de tuin en de trampoline moesten het bekopen. Ik probeerde haar nog even aan te spreken, te kalmeren, … maar dat had geen zin meer. Ze zat in haar ‘krokodillenbrein’ en ik had geen vat meer op haar. Ze begon met haar 30 kg in het wilde weg te schoppen en te slaan. Gelukkig zat ze deze keer in de trampoline en kon ze zichzelf weinig tot geen pijn doen. Niemand mocht dichterbij komen, dus lieten we haar gewoon wat uitrazen. Ze begon hysterisch te huilen, quasi dierlijk te kreunen, hevig te zweten en haar lichaam ging aan het trillen, ...
Op zo’n momenten kom je moeilijk tot niet in verbinding met haar. We blijven in haar gezichtsveld, ik geef een paar keer aan dat ik er ben voor haar. Na 15 minuten razen roept ze mij. Ik mag haar uit de trampoline tillen. Ze zweet, ze voelt zich niet lekker, is duizelig, ... Ik ga met haar naar binnen waar het er even op lijkt dat de “woedebui” terug aanwakkert.
Ik probeer haar haren zacht te strelen maar ze trekt zich terug. Ik neem terug wat afstand. Ze roept mij terug en kruipt tegen mij aan. Ik neem ze stevig vast en voel haar zwetende en snikkende lijfje. Precies of ze had net een marathon gelopen.
Na een tijdje zegt ze me: “ Mama, ik wou dat ik was zoals alle andere kindjes, maar dat gaat nooit lukken”. Ik negeer even die zin en ik zeg haar hoeveel ik van haar hou.
Ze vraagt om een massage, dat maakt haar rustig.
Als Estelle gekalmeerd is ga ik even een praatje maken met Maurice. Want ook hem mogen we niet vergeten… .
Ik probeer niet te tonen hoe verdrietig het mij maakt als ik haar zo zie, maar laat dan wel een traantje toe als ik haar zie dansen op het strand.
Eenmaal de kindjes in bed zitten bespreken Niels en ik nog even hoe die extreme uitbarsting voorkomen had kunnen worden. Misschien was het niet te voorkomen…
Het volle hoofd moest weer geleegd worden, en het moment waarop is dikwijls niet te voorspellen, maar het is altijd thuis.
En dan is het tijd voor wat breinloze tv ! De Meilandjes? Blind gekocht? Het maakt niet uit, zolang ik er maar niet moet bij nadenken!
Morgen is er een nieuwe dag met nieuwe uitdagingen!
Ik ben vooral blij dat de mindere momenten zich afwisselen met fijne herinneringen.
Dat er nog vele dansende, stralende, lachende foto’s mogen volgen!